مدیتوریست: اولین شرط لازم برای توسعه همگام این است که مردم منطقه هم با توسعه همراه شوند. مردم حتما دوست دارند که محرومیت از منطقه‌شان حذف شود. این به معنای محرومیت آنهاست هرچند که بسیار توانمند هستند، درواقع اقدام برای توانمندسازی در این منطقه نیاز نیست، بلکه باید زمینه به کارگیری و شرایط بروز و ظهور توانمندی برایشان فراهم شود، البته آموزش و مهارت‌آموزی برای آنها نیاز است.
دستیار ویژه دبیر شورای توسعه سواحل مکران گفت: اگر بخواهد اتفاقی در سواحل مکران رخ دهد، باید سبک حکمرانی دیگری اینجا جاری شود، زیرا با این قوانین و مقررات نمی‌توان به توسعه ادامه داد.
به گزارش مدیتوریست به نقل از ایسنا، سیاوش ره‌پیک درجمع خبرنگاران با تاکید بر توسعه متوازن در مکران گفت: این یعنی ما هیچگاه نمی‌خواهیم توسعه مکران، عسلویه دوم باشد؛ هرچند که مردم این منطقه تفاوت‌های زیادی با مردم عسلویه دارند؛ اینجا فرهنگ بلوچی حاکم است. ما باید به همه این تفاوت‌های فرهنگی توجه کنیم؛ نه اینکه فقط اقتصاد و توسعه در منطقه اجرایی کنیم. از این رو باید تلاش برای شناخت مردم، حساسیت‌های آنها و قابلیت‌هایشان داشته باشیم.
وی ادامه داد: اولین شرط لازم برای توسعه همگام این است که مردم منطقه هم با توسعه همراه شوند. مردم حتما دوست دارند که محرومیت از منطقه‌شان حذف شود. این به معنای محرومیت آنهاست هرچند که بسیار توانمند هستند، درواقع اقدام برای توانمندسازی در این منطقه نیاز نیست، بلکه باید زمینه به کارگیری و شرایط بروز و ظهور توانمندی برایشان فراهم شود، البته آموزش و مهارت‌آموزی برای آنها نیاز است.
دستیار ویژه دبیر شورای توسعه سواحل مکران بیان کرد: در طول این سال‌ها به دلیل رویدادهای مقطعی، غالب افراد در مرکز کشور تصور می‌کنند که آنها تروریست یا قاچاقچی هستند، در حالی که این تصور صحیح نیست، اما علت مشکلات این منطقه فقر یا محرومیت است؛ چه بسا زمانی که در منطقه‌ای رفاه ایجاد شود، آسیب و بزه کاهش پیدا می‌کند. البته این انتقاد هم به آنها وارد است که خودشان باید به فکر باشند، اما در عین حال رفع ضایعات و مشکلات هم نیاز است.
ره‌پیک با بیان اینکه مردم بلوچ ثروت زیادی دارند، گفت: با وجود این وضع بهداشت و درمان اینجا نامناسب است. چه بسا از طریق ثروت خود مردم منطقه، می‌توان برای ساخت بیمارستان و امکانات بهداشتی و رفاهی استفاده کرد و البته همین موارد هم برای شخص درآمد خواهد داشت. هرچند که این موارد توسعه نیست، بلکه محرومیت‌زدایی است، اما اگر این مردم بخواهند توسعه‌پذیر شوند، باید از این مرحله عبور کنند و شور و هیجان توسعه در آنها وجود داشته باشد.
وی خاطرنشان کرد: توسعه مکران از سال ۱۳۸۶ با سخنرانی مقام معظم رهبری مورد تاکید قرار گرفته است اما زمان زیاد دیگری برای توسعه وجود ندارد. منطقه آزاد چابهار سال ۱۳۷۳ ساخته شده اما هنوز به وضعیت مناسبی نرسیده است. ما در توسعه مکران از پابرهنه لب ساحل تا سرمایه‌گذار خارجی به‌عنوان مخاطب مواجهیم و لازم است محتوای مناسبی در اختیار آنها قرار دهیم که برای همه گروه‌ها مناسب باشد.
معاون ارتباطات و امور بین‌الملل شورای توسعه سواحل مکران ادامه داد: برای مثال با وجود اظهارات وزارت راه درباره ایجاد شهرک‌های ساحلی، تاکید ما این است که در این منطقه حساسیت جمعیتی ایجاد نکنید، چون مردم به این موضوع حساسیت دارند. یا درباره نیروهای پتروشیمی که لازم است از نیروهای بومی استفاده شود، نه اینکه نیرو از مناطق دیگر ارسال شود، اتفاقی که در عسلویه افتاد؛ برای این کار هم باید در تخصص‌های مختلف کارآموزی راه بیندازند. در آن صورت و با ایجاد شغل برای مردم منطقه، دیگر اعتراضی هم به توسعه بیشتر نخواهند داشت.
ره‌پیک با اشاره به مشکل آب در منطقه مکران اظهار کرد: سه میلیارد و ۵۰۰ متر مکعب بارندگی سالانه در این منطقه وجود دارد که خاک را می‌شوید و به دریا می‌برد و هنوز برای آن فکری نشده است. از پسابندر تا اسکله بریس ۲۵ کیلومتر لوله‌کشی نیاز داریم اما هنوز این اتفاق نیفتاده است و مشکل آب این منطقه همچنان پابرجاست. هر تهرانی با وجود الگوی ۱۳۰ لیتری روزانه ۲۱۰ بیار مصرف می‌کند و حتی اگر بیشتر مصرف کند هم درنهایت آب منزلش قطع نمی‌شود، اما دراین منطقه سرانه مصرف روزانه ۱۵ لیتر است.
وی بیان کرد: دولت پولی ندارد که بخواهد برای توسعه مناطق محروم سرمایه‌گذاری کند. هرچند که فرودگاه، آب و برق و جاده را دولت باید زیرساخت‌سازی کند، اما با توجه به بودجه‌هایی که دولت دارد، چنین اتفاقی شاید در سال‌های آینده هم رخ ندهد. بنابراین باید فکری برای آن کرد، خود مردم منطقه سرمایه‌گذاری خرد انجام دهند، بلوچ‌های ثروتمند وارد شوند تا بتوان از سرمایه‌گذاری‌های غیردولتی برای توسعه استفاده کرد.
دستیار ویژه دبیر شورای توسعه سواحل مکران خاطرنشان کرد: اگر بخواهد اتفاقی در سواحل مکران رخ دهد، باید سبک حکمرانی دیگری اینجا جاری شود، با این قوانین و مقررات نمی‌توان به توسعه ادامه داد، اگر سرمایه‌گذاری غیر از دولت بخواهد به این منطقه بیاید، باید مشوق‌هایی برایش وجود داشته باشد و نه اینکه مجوزها مانع کارش شود.