مدیتوریست: جهان تا سال ۲۱۰۰ به شدت تغییر خواهد کرد و همه چیز در مورد آن بدتر نخواهد شد. تا قرن بیست و دوم، بشریت می‌تواند انقلاب تولیدی دیگری را تجربه کند. ترابشریت ممکن است با معرفی فناوری نانو به وجود آمده باشد و در عین حال، مهاجرت بشریت به فضا ادامه خواهد یافت.
به گزارش مدیتوریست به نقل از دانانیوز، به دومین قسمت از بررسی جهان در سال ۲۱۰۰ خوش آمدید! در بخش اول، بررسی کردیم که چگونه رشد جمعیت متوقف خواهد شد، برابری اقتصادی حاصل خواهد شد، مردم در کجا زندگی خواهند کرد، چگونه احیای آب و هوا و انرژی پاک به صنایع اصلی تبدیل خواهند شد و چگونه ماهیت مشاغل تغییر خواهد کرد.
اکنون بررسی خواهیم کرد که چگونه پیشرفت‌های دیگر، نحوه زندگی، کار، رسیدن از نقطه الف به نقطه ب و وارد شدن به جنگ با یکدیگر را تغییر می‌دهند.
ما همچنین بررسی خواهیم کرد که انسان فراتر از زمین کجا زندگی خواهد کرد و چگونه خطوط بین محصولات طبیعی و مصنوعی غیرقابل تشخیص خواهد شد. هیچ جنبه‌ای از زندگی با وجود این تغییرات دست نخورده باقی نخواهد ماند و تغییرات با سرعت ادامه خواهند داشت.
این موضوعات نکته مهمی را مطرح می‌کنند که در سری قبلی گزارش به آن اشاره شد. همانطور که در آنجا بررسی کردیم، دو نیروی اصلی بر تغییر آینده جمعی ما از حالا تا اواسط قرن تاثیر می‌گذارند. این نیروها تغییرات آب و هوایی و تغییرات فناوری هستند که هر دو انسان محور هستند و هر دو سرعت‌بخش خواهند بود.
پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۱۰۰، بشریت از ورطه تغییرات اقلیمی عبور کند و روند بهبودی را پیش بگیرد. اما تغییرات فناوری همچنان با ما خواهد بود و با گذشت زمان سریع‌تر پیش خواهد رفت. و در حالی که تغییرات آب و هوایی نشان دهنده یک تهدید وجودی است، تغییرات فناوری نیز می‌تواند موجودیت ما را به طُرُق دیگری تهدید کند.
فراتر از چشم انداز قیام هوش مصنوعی، تغییرات فناوری می‌تواند اساسا تصور ما از زندگی و خود انسانیت را تغییر دهد. خود را آماده کنید زیرا همه چیز در شرف پیشرفت، عجیب و غریب و کمی ترسناک شدن است!
انقلاب فناوری نانو ادامه دارد
در سال ۱۹۵۹، فیزیکدان مشهور ریچارد فاینمن(Richard Feynman) پیش‌بینی کرد که ماشین‌های خود-تکثیر شونده منجر به انقلابی در تولید خواهند شد. او در سخنرانی اصلی خود توضیح داد که چگونه این دستگاه‌ها به تدریج کوچک‌تر می‌شوند و به ایجاد مواردی منجر می‌شوند که فقط در مقیاس نانو(یک میلیونوم متر) قابل اندازه‌گیری هستند و می‌توانند مستقیما ساختارهای اتمی را دستکاری کنند.
مهندس اریک درکسلر(K. Eric Drexler) اولین فرد دانشگاهی مشهوری بود که از اصطلاح «نانو فناوری» استفاده کرد. درکسلر در کتاب خود با عنوان «موتورهای آفرینش: عصر آینده نانوفناوری» که در سال ۱۹۸۶ منتشر شد توضیح داد که چگونه مونتاژکننده‌های مولکولی که می‌توانند اشیاء را اتم به اتم بسازند، در نهایت برای همه چیز از ربات‌های دارویی گرفته تا نظیف‌کننده‌های محیطی که هوا، آب و خاک را از آلاینده‌ها تمیز می‌کنند مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
تا سال ۲۱۰۰، فناوری نانو نه تنها در همه جا حاضر خواهد بود، بلکه جای خود را به انقلاب بزرگ بعدی در تولید خواهد داد. نوآوری‌های فناوری که امکان تولید صنعتی در مقیاس کامل را فراهم می‌کنند تا اواسط قرن توسعه می‌یابند. اما در نیمه دوم قرن، پیشرفت‌های بیشتری رخ خواهد داد که امکان پذیرش فناوری نانو را در هر سطحی از جامعه فراهم می‌کند.
نانوماشین‌ها همچنین منجر به ایجاد فرآیند جدیدی به نام مونتاژ نانو خواهند شد که در آن مواد روزمره در سطح مولکولی برای ایجاد «مواد هوشمند» مونتاژ می‌شوند. این می‌تواند شامل محصولاتی مانند پارچه‌های هوشمند باشد که خود را روی بدن شما ایجاد می‌کنند. چه کسی نیاز به «لباس پوشیدن» دارد وقتی می‌توانید چسبی را روی بدن بچسابند که تبدیل به لباس روی پوست می‌شود؟ این پارچه‌ها همچنین می‌توانند به طور خودکار به تغییرات دمای بدن، تعریق و شرایط محیطی پاسخ دهند تا به پوشندگان کمک کنند تا در صورت نیاز سرد، گرم و خشک شوند.
فناوری نانو همچنین صنعت ساخت و ساز را متحول خواهد کرد. نانوساختمان‌های صنعتی مصالح ساختمانی و کل ساختمان‌ها را از مواد «ضایعاتی» مانند گازهای کمیاب، آلودگی هوا، زباله، خاک و هر چیز دیگری که در دسترس است ایجاد می‌کنند. توانایی مونتاژ این موارد در سطح اتمی، زباله‌ها را بدون تولید زباله بیشتر از بین می‌برد و منجر به صنعت تولیدی می‌شود که ۱۰۰ درصد کارآمد خواهد بود. به طور مشابه، نانوماشین‌ها قادر خواهند بود اتم مواد را به اتم تجزیه کنند که منجر به بازیافت با کارایی ۱۰۰ درصدی می‌شود.
این فناوری رایج‌تر و مقرون به صرفه‌تر خواهد شد، زیرا از نانومونتاژها برای ایجاد نانومونتاژهای بیشتر بدون آلودگی یا ضایعات معمول استفاده می‌شود. با گذشت زمان، آنها به اقلام خانگی تبدیل می‌شوند و محصولاتی را که دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، بازیافت می‌کنند.
با کمک نانوربات‌های پزشکی، مشکلات سلامتی مانند بیماری قلبی، سکته، بیماری‌های عفونی و سرطان به خاطره‌ها می‌پیوندد. نانوساختارها همچنین با برنامه‌های کاربردی برای «چاپ زیستی» که حتی پیشرفته‌تر هستند، کار را ادامه خواهند داد. همراه با تقویت فرآیندهای پزشکی و ویرایش ژن طول عمر انسان تا حد زیادی افزایش می‌یابد، و حتی جاودانگی بالینی می‌تواند به واقعیت بپیوندد.
البته یکی از انقلابی‌ترین کاربردهای فناوری نانو، بازسازی آب و هوا(CR) خواهد بود. بین سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۵۰، انسان‌ها بیشتر تلاش‌های خود را صرف کاهش و سازگاری با تغییرات آب و هوایی خواهند کرد.
به عبارت دیگر، زمانی که سیاره ما گرم می‌شود، آب اقیانوس‌ها بالا می‌آیند و خشکسالی، آتش سوزی و قحطی به ما حمله می‌کنند، ما در حالت دفاع خواهیم بود.
تا سال ۲۰۵۰ و پس از آن، از نانوماشین‌هایی استفاده می‌شود که به طور خاص برای پاک کردن دی اکسید کربن اضافی(CO۲) از هوا، اسیدیته از اقیانوس‌ها و آلاینده‌های صنعتی از آب و خاک طراحی شده‌اند. به جای آلاینده‌ها، این «ماشین‌های زیست محیطی» می‌توانند گاز نیتروژن و اکسیژن را به جو و مولکول‌های آلی مفید را به خاک اضافه کنند.
این رویکرد بوم‌شناسی در ادغام فناوری نانو و زیست‌فناوری منعکس خواهد شد و منجر به ساخت مواد و ساختارهایی می‌شود که فرآیندهای بیولوژیکی را در برمی‌گیرند. شهرهایی را تصور کنید با سطوح فتوسنتزی که توسط فرآیندهای متابولیک سوخت‌رسانی می‌شوند و برای تولید انرژی خود به حرکت انسان متکی هستند. اصطلاح «ساختمان‌های زنده» به معنای واقعی کلمه به وقوع و خواهد پیوست!
علاوه بر این، انقلاب فناوری نانو امکان ایجاد ماشین‌های خود مونتاژی را فراهم می‌کند که بسیار کوچک‌تر هستند. به طور خلاصه، نانوفناوری جای خود را به پیکوفناوری می‌دهد، که در آن ماشین‌هایی در مقیاس پیکو(یک میلیاردم متر) می‌توانند مواد را در مقیاس اتمی دستکاری، مونتاژ و بازیافت کنند!
تعبیه و بهبود
یکی دیگر از پیشرفت‌های مورد انتظار در این قرن، ظهور فناوری طراحی شده برای جایگزینی دستگاه‌های خارجی است. در حالی که اواخر قرن بیستم دستگاه‌های تلفن همراه را به ما داد، و اوایل قرن بیست و یکم به ما ابزارهای پوشیدنی داد، دهه‌های آینده به ما «قابلیت جاسازی» دستگاه‌ها یا ایمپلنت‌ها در بدن را خواهد داد. همچنین پیش بینی می‌شود که نسل‌های اول این فناوری ماهیت پزشکی و تجاری داشته باشند.
ایمپلنت‌های تجاری نسل اول می‌توانند به افراد اجازه برقراری تماس، بررسی ایمیل‌ها، انجام امور بانکی، انجام محاسبات شخصی و تعامل با جهان را با کمک «واقعیت ترکیبی»(MR) بدهند. دیگر نیازی به تلفن‌های همراه هوشمند، ساعت، تبلت، عینک نمایشگر یا مخاطبین هوشمند نخواهد بود. میکروالکترونیک‌ها و چراغ‌های تعبیه شده، تصاویر را به شبکیه چشم کاربر می‌فرستند در حالی که یک واحد پردازش مرکزی CPU تعبیه شده تمام موارد محاسباتی را کنترل می‌کند.
ایمپلنت‌های پزشکی نیز در دسترس خواهند بود که می‌توانند موارد حیاتی شما را کنترل کنند، دارو تجویز کنند، اختلالات عصبی را تصحیح کنند، بینایی، شنوایی و سایر حواس را بازیابی کنند و امکان ارتباط مغز و رایانه(BCI) را فراهم کنند. مردم نه تنها قادر خواهند بود محاسبات خود را فقط با استفاده از ذهن خود انجام دهند، بلکه می‌توانند با اینترنت اشیاء(IoT) متصل شوند و با هر دستگاهی در جهان که به آن دسترسی دارند، ارتباط برقرار کنند.
ایمپلنت‌های نسل دوم همه چیز را یک گام فراتر خواهند برد و به کاربران این امکان را می‌دهند که حواس، هوش، تمرکز و حافظه خود را تقویت کنند و همچنین به آنها اجازه می‌دهند با سایر کاربران تحت عنوان رابط مغز به مغز(B۲B) ارتباط برقرار کنند. این موضوع تجربیات حسی کاملا جدیدی را تحت عنوان «واقعیت مشترک» (SR) ممکن می‌کند.
تا سال ۲۱۰۰، این نوع از فناوری، تجربیات اجتماعی مانند جوامعی که در آن افراد ذهن خود را به هم پیوند داده‌اند تا به «بورگانیسم» تبدیل شوند، ممکن می‌کند. از این جوامع که مشابه رایانه‌های تحت شبکه هستند، می‌توان برای عیب‌یابی مشکلات، ارائه راه‌حل‌های جمع‌سپاری و سایر مزایا استفاده کرد.
پیشرفت‌های دیگر می‌تواند شامل ایمپلنت‌های گرافینی باشد که بخشی دائمی از میکروالکترونیک خواهند بود.
این ایمپلنت‌ها می‌توانند شامل ورقه‌های کاشته شده به صورت زیر جلدی باشند که در برابر ضربه‌های بالستیک یا سقوط محافظت می‌شوند. پوشش گرافین نیز بسیار محبوب خواهد بود که استخوان‌ها را در برابر شکستگی تقویت می‌کند و به ساخت نسل جدیدی از سربازان، افسران پلیس و ورزشکاران فوق‌العاده منجر می‌شود.
مرز بین زیست‌شناسی و فناوری نه تنها در این نقطه محو خواهد شد، بلکه تقریبا غیرقابل تشخیص خواهد بود.
حمل و نقل چگونه انجام می‌شود؟
بیش از دو دهه از آغاز قرن بیست و یکم می‌گذرد. اما ماشین‌های پرنده‌ای که به ما قول داده شده بودند کجا هستند؟ شاید ناوگانی از تاکسی‌های پرنده و ماشین‌های پلیس که در خطوط هوایی تردد می‌کنند وجود نداشته باشد، اما این فناوری وجود دارد و چندین استارت‌آپ در حال ساخت مدل‌هایی از آنها هستند و اداره هوانوردی فدرال به تازگی اولین گواهی خود را صادر کرده است.
در قرن بیست و دوم، ممکن است بالاخره تمام ماشین‌های پرنده‌ای را که در اواخر قرن بیستم وعده داده شده‌اند، داشته باشیم. با این حال، بعید است که آسمان مسدود شود، زیرا گزینه‌های بسیار زیاد دیگری برای حمل و نقل وجود دارد. این گزینه‌ها شامل وکترین‌های(vactrain) مافوق صوت که جانشین هایپرلوپ‌ها هستند می‌شود که البته احتمالا هایپرلوپ‌ها نیز همچنان مورد استفاده خواهند بود. برخلاف نسل قبلی خود، این وکترین‌ها قادر خواهند بود تا چندین برابر سرعت صوت حرکت کنند.
در حالی که هایپرلوپ‌ها حمل و نقل متوسط را با سرعت ۷۴۵ مایل در ساعت(۱۲۰۰ کیلومتر در ساعت) ارائه می‌دهند، قطارهای مافوق صوت سفرهای دوربرد را با سرعت ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ مایل در ساعت(۶۴۰۰ تا ۸۰۰۰ کیلومتر در ساعت) ارائه می‌دهند. تا سال ۲۱۰۰، یک نفر می‌تواند سفری که امروزه با قطار ۱۴۶ تا ۱۶۲ ساعت(شش یا هفت روز) طول می‌کشد را در عرض دو ساعت انجام دهد.
با توجه به هزینه ایجاد لوله‌های وکترین که از اقیانوس عبور می‌کنند، حمل و نقل بین قاره‌ای در سراسر اقیانوس اطلس یا اقیانوس آرام توسط جت‌های مافوق صوت انجام می‌شود. به لطف تحقیقات پیشگامانه پروژه فناوری تجاری مافوق صوت ناسا(CST) و سرمایه‌گذاری تجاری قوی، حمل و نقل هوایی مافوق صوت(HST) با سرعت حداکثری تا نیمه دوم قرن پیش‌بینی می‌شود که به صورت تجاری در دسترس خواهد بود.
جت‌های هوایی مافوق صوت که خارج از فرودگاه‌های بین‌المللی هستند، می‌توانند در کمتر از یک ساعت در مسیرهایی مانند لندن به نیویورک، توکیو به سانفرانسیسکو، پکن به نایروبی و بمبئی به کینشاسا پرواز کنند. با توجه به سرعت فعلی توسعه فناوری، این امکان وجود دارد که پروازهای بین قاره‌ای نیز توسط فضاپیماها انجام شود.
این فضاپیماها در نزدیکی شهرهای بزرگ، پروازهای زیرمداری را ارائه می‌دهند که می‌تواند مسافران را در کمتر از ۳۰ دقیقه نیمی از جهان را بپیمایند.
در سال ۲۱۰۰ مردم می‌توانند در کوتاه مدت از یک سر سیاره به سر دیگر آن سفر کنند. محاسبات کوانتومی و هوش مصنوعی نیز برای حل سریع مسائل و پیاده‌سازی راه حل‌ها انجام می‌شود. پزشکی پیشرفته قادر خواهد بود مشکلات پزشکی را از قبل تشخیص دهد، بیماری‌های بیشتری ریشه‌کن می‌شود و کیفیت زندگی و طول عمر به طور چشمگیری افزایش می‌یابد.
در عین حال، سرعت زندگی احتمالا به ایجاد شرایط کاملا جدیدی از استرس و اضطراب وجودی منجر می‌شود. برای بسیاری از افراد همگام شدن با سرعت زیاد تغییرات به این معناست که باید اعصاب خود را تقویت کنند تا دچار از کارافتادگی نشوند. این می‌تواند شامل ادغام هوش فرد با هوش مصنوعی و تقویت عصب‌شناسی برای بهبود توانایی‌های ذهنی باشد. یا از مهندسی ژنتیک استفاده شود تا فرد از بدو تولد با هوش فوق‌العاده پا به دنیا بگذارد.
و البته، تکثیر همه این فناوری‌ها باعث ایجاد حس رقابت بین مردمی خواهد شد که توانایی مالی دارند یا ندارند. در حالی که اولین سایبورگ‌های انسانی احتمالا در حال حاضر وجود دارند، با نزدیک‌تر شدن به سال ۲۱۰۰، آنها سهم بیشتری از جمعیت را تشکیل خواهند داد.
پیشرفت سریع فناوری نیز مانند بلایا، بحران‌ها و کمبودها ساختار اجتماعی تمدن بشری را آزمایش خواهد کرد. این تصورات به‌طور قابل‌توجهی اضطراب و ترس را القا می‌کند. اما یک چیز مسلم است که آینده قطعا خسته کننده نخواهد بود!